Interactionele Vormgeving (I.V.) is een nieuwe vorm waarbij, vertrekkend vanuit een integratieve, integrale en eclectische visie, verschillende therapeutische stromingen in interactie worden gebracht tot een nieuw model. In het nieuwe geheel dat I.V. vormt, bevruchten, verdiepen en verrijken de oorspronkelijke vormen elkaar zonder hun eigenheid te verliezen. Elke stroming is een mogelijkheid die kan bijdragen tot een ruimere werkelijkheid. I.V. vertrekt van het uitgangspunt dat om een goede psychotherapie te kunnen bedrijven de therapeut zich niet moet laten beperken tot één of twee van de klassieke psychotherapeutische tradities. Dit zou onmiskenbaar een forse beperking van de psychotherapie betekenen (cfr. Leerboek Psychotherapie, de Tijdstroom). I.V. heeft haar wortels in de humanistische psychologie (persoonsgerichte en experiëntiële benadering) en de systeemtheorie en wordt onder andere gevoed door de Jungiaanse Analytische psychologie, de Cognitieve Gedragstherapie, de Gestalttherapie, de Psychosynthese, Lichaamsgerichte Therapievormen, NLP, en de Contextuele Benadering.
De I.V.-therapeut sluit aan bij een meersporenbeleid en weet de cliënt en zijn hulpvraag vanuit diverse richtingen te benaderen zonder dogmatisch vast te houden aan één zienswijze. Hij/zij gebruikt methodes uit de verschillende stromingen en weet te motiveren waarom hij voor een welbepaalde interventie kiest. Een IV-therapeut past de algemene therapeutisch grondhouding toe (onvoorwaardelijke aanvaarding, echtheid en empathie). Hij zal steeds aftoetsen welke methode op welk moment bij welke hulpvraag aangewezen is, zodat de cliënt een zo specifiek mogelijke begeleiding op maat krijgt. De IV-therapeut is zich bewust van zowel het unieke als het universele denken en voelen van de mens.
